در رثاي ياس كبود- به مناسبت فرارسيدن سالگرد شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها

السّلام علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها. بار ديگر عطر ياس كبود در چهارمين روز از نوروز سال 1394 و بهار طبيعت در كوچه و پس كوچه هاي شهر پيچيد و بر هركوي و برزن، اعلم هاي  سياه به نشانه عزا و غم بالا رفت.

دوباره عطر شهادت يگانه دختر امين عرب در باغچه دل هاي مسلمانان غوغا كرد و مردان و زنان، اين روزها در رثاي آن بانوي از دست رفته در درياي حزن غوطه ور شدند.                                                       

مرواريد اشك در ماتم او خجل است زيرا مهر فاطمه (س) چون مهر بر دل هاي حزين حك شده است.

ستارگان آسمان در رثاي آن بانو عزا دارند، نمي درخشند و ماه يگانه فرمانرواي دشت سياه شب، از شرم در دل كوه پنهان شده است.

گفتند و گفتيم كه فاطمه (س) فاطمه است و  بي شك او نه فقط دخت پيامبر (ص)، همسر علي (ع)، مادر حسن (ع) و حسين (ع) است بلكه او در ميان زنان دنياي اسلام، محبوب ترين  و محجوب ترين  است.

او مظهر دين، اسوه تقوي، سرور زنان جهان و الگوي عفت و فضيلت است. زندگي حضرت فاطمه (س) بانوي نمونه تاريخ بشريت، در طول قرون و اعصار متمادي الگويي ارزنده و پرارزش براي زنان مومن و خداجوي بوده و گذشت زمان نيز بر شكوه و عظمت اين الگو افزوده است.

حضرت "فاطمه زهرا (س) در سال پنجم بعثت در روز بيستم جمادي الثاني، در حالي كه 45 سال از ولادت پيامبراسلام (ص) مي گذشت، در مكه ديده به جهان گشود.

او را به نام "فاطمه" و القابي چون "زهرا"، "صديقه"، "طاهره"، "راضيه"، "مرضيه"، "مباركه"، "عذرا"، "بتول"، "محبوبه"،"سيده النسا"، "سيده نساء العالمين" و  "خيرالنساء"  مي خواندند.

از جمله كنيه هاي آن حضرت "ام الحسن"، "ام الحسين" ،"ام المحسن"، "ام الائمه" و از همه والاتر "ام ابيها" است كه اين يكي از زيباترين كنيه هاي آن حضرت  است و به معناي "مادر پدر" است.

اين كنيه آخري را رسول خدا صلي الله و عليه و اله و سلم بر زهرا  مرضيه (س) گذاشته بود، چرا كه براي او همچون مادري دلسوز بود.

"پس از رحلت پيامبر، مصيبت هاي  فراواني قلب زهرا (س) را فشرد و زندگي را براي او تلخ و غير قابل تحمل كرد، از يك سو فقدان پيامبركه هم پدر بود و هم راهنما و از سوي ديگر رفتار توطئه گران در غصب خلافت امير مومنان علي (ع)، او را آزرد.

اين رنجها و مشقت ها زخمي ناآشنا را بر دل فاطمه (س) نهاد چنانچه گفته مي شود، حضرت فاطمه زهرا (س) پس از وفات پدر چند ماهي بيشتر زندگي نكرد و در آن همان مدت كوتاه آن قدر گريه كرد تا ايشان را يكي از بكائين يعني بسيار گريه كننده  ناميدند.

آن حضرت بسيار به زيارت قبر پدر مي رفت و مي گريست و ناله  مي كرد. سرانجام اندوه طاقت فرساي زهرا (س) و صدماتي كه بر او در دفاع از حريم ولايت وارد آورند، او را از پاي درآورد و بيمار و بستري ساخت.         

 در مدت زندگي حضرت فاطمه (س) بعد از رحلت رسول خدا (ص) بين مورخان و راويان اختلاف نظراست.

بيشترين وقتي كه گفته اند شش ماه است و كمترين وقت چهل روزاست، ولي معروفترين نظريه آن است كه در سيزدهم جمادي الاولي و يا سوم جمادي الثاني سال 11 هجري، يعني هفتاد و پنج روز و يا نود و پنج روز پس از رحلت رسول گرامي اسلام (ص)، حضرت فاطمه از دنيا رفت و با شهادت او ياد ياس كبود بر دلها و قلب مسلمين جهان باقي ماند.

او در وصيت نامه خود خطاب به حضرت علي (ع) آورده است: "مرا شبانه غسل بده و كفن كن و مخفيانه به خاك بسپار، راضي نيستم كساني كه پهلويم را شكستند و كودكم را سقط كردند و اموالم را مصادره كردند به تشييع جنازه ام بيايند و برايم نماز بخوانند، قبرم را نيز مخفي كن."

امروز قبر و مزار آن حضرت از ديدگان ما پنهان است اما سه مكان را محل دفن آن حضرت  مي پندارند.

خانه خود فاطمه (س)، بين قبر و منبر حضرت رسول خدا (ص) و قبرستان بقيع از جمله مكان هايي  هستند كه گفته  مي شود فاطمه (س) در خاك مقدس آنان آرميده است.  

از: فرهاد شرف پور

مشاور رسانه اي و تبليغات بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی خاتم الانبیاء(ص)